Σήμερα είναι η γιορτή της Μητέρας।

Αργησα πολύ γιά νά το καταλάβω μιάς καί δέν το θυμήθηκα. Το έμαθα μ΄εναν παράξενο τρόπο :
Λίγο πρίν το μεσημέρι με ειδοποίησαν οτι πέθανε στόν ύπνο της μία αγαπημένη μου θεία Πήγα αμέσως να τήν δω και εκει έμαθα ότι ο γυιός της, τής πήγε το πρωί λουλούδια και τήν βρήκε νεκρή στό κρεββάτι
Στήν αφελή ερώτηση μου, γιατί της πήγε λουλούδια, μού απάντησε : "μά είναι η γιορτή της μητέρας σήμερα!"
Εκείνη τήν στιγμή αισθάνθηκα πολύ άσχημα.
Εχω τρία παιδιά και κανένα δέν φρόντισε να με ενήμερώσει σχετικά.
Πολύ αργότερα μού τηλεφώνησαν....

Τό τέλος τού ΄09 έγινε το χειρότερο! Διαγνώστηκε όγκος στόν εγκέφαλο της κόρης μου! Παραμονή Χριστούγεννα έγεινε η εγχείρηση και ευτυχώς όλα πήγαν καλά Ακολούθησαν ακτινοβολιές +χημειοθεραπείες και οτι άλλο συνεπάγεται Ετσι τό ΄10 πέρασε ευγνωμονόντας τόν Κύριο γιά τήν εύνοια Του καί παρακαλόντας Τον να μήν μας ξεχάσει! και επειδή οπως λένε ενός κακού μύρια έπονται, η ζωή μας έχει γίνει άνω κάτω....
Θέλεις κι άλλα γιατί;;;;

...και περιμένοντας πέρασαν χρόνια....

Μόνο κάπως έτσι θά μπορούσα νά δικαιολογήσω τήν απούσία μου από το μπλοκ :
Μεσολάβησαν πολλά γεγονότα όλον αυτό τόν καιρό πού όμως δέν μου άφησαν το
περιθώριο ή τήν ψυχική διάθεση να άσχοληθω μαζί του.
Θά τά αναφέρω μέ τήν σειρά όπως ήρθαν:
Παντρεύτηκε ο μεγάλος μου γυιός τό καλοκαίρι του 'ο8.Το γεγονός βέβαια είναι πολύ ευχάριστο(!) η διαδικασία όμως ήταν πολύ τραυματική γιά μάς γιατί μάς εκαναν να νιώσουμε ξένοι καί να μήν το χαρούμε όσο θα έπρεπε (καί νά σκεφτεί κανείς ότι δέν είχαμε κανένα πρόβλημα μέ τήν νύφη μας).
Στό τέλος του καλοκαιριού πέθανε η μητέρα μου η οποία άν καί απούσα τά τελευταία χρόνια λόγω άνοιας καί παρόλη τήν φροντίδα καί τήν ευθύνη πού είχα μού δημιούργησε ένα κενό που χωρίς υπερβολή τό έχω ακόμη( φαίνεται οτι τελικά τά... παιδιά δέν μεγαλώνουμε ποτέ...)
Το ΄09 κύλησε ήρεμα άν εξαιρέσεις τά προβλήματα μέ τόν δεύτερο γυιό μου, πού δέν σταματούν ποτέ άν και πάντα ελπίζω γιά τό καλύτερο γιατί τό αξίζει!
α...! καί βέβαια ξέχασα το σημαντικότερο! Αυτό το καλοκαίρι απέκτησα εγγονή. Εγινα λοιπόν και γιαγιά!

Γράψε μας τί σκέφτεσαι.....

Αν σας πώ οτι προσπαθώ νά μήν σκέφτομαι, θά με πιστέψετε;
Δέν κάνω πιά σχέδια, δεν θέλω να ξέρω τι θά γίνει αύριο
Τα προβλήματα αντί νά λιγοστεύουν πολλαπλασιάζονται
Τό αύριο που περιμένω φοβάμαι οτι δέν θά έλθη ποτέ....
Μερικές φορές νομίζω οτι το μόνο που μπορω νά κάνω...
είναι νά ροκανίζω τό χρόνο και νά περιμένω........

Πάει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα στο ημερολόγιο μου, που σχεδόν ξέχασα πως γίνεται।
Κι εγω δεν ξέρω γιατι το θυμήθηκα! Ισως η μοναξιά, η μελαγχολία, η ανία
(ή η άνοια ) ποιός ξέρει...
Πολλά γεγονότα συνέβησαν μέσα σε δυόμιση περίπου χρόνια: γλυκά, γλυκόπικρα, πικρά, χαρούμενα,απογοητευτικά , απροσδόκητες καταστάσεις με άγνωστο μέλλων που ομως θέλουμε να πιστευουμε οτι θα ειναι θετικό।
Ειναι πολλά που θα ήθελα νά γράψω αλλά κατά βάθος φοβάμαι μήπως φανώ υπερβολική ή....
φοβάμαι να εκτεθώ...(;)

Αν και πλησιάζουν οι γιορτές δεν νιώθω χαρά.
Πρέπει τελικά να είμαι πολύ αχάριστη.
Εχω καταφέρει νά στεναχωρίεμαι με το κάθε τι.
Το χειρότερο είναι οτι δεν μπορω νά αντιδράσω άμεσα.
Με πέρνει από κάτω που λένε.
Θέλω χρόνο γιά να ξαναβρω τόν εαυτό μου.
Στο μεταξύ όμως.....

Από τις περυσινές φωτιές στην Χαλκιδική.

Θά μπορούσε να είναι μιά ωραία και χαρούμενη επίδειξη ικανοτήτων άν δεν γινόταν γιά τόσο τραγικούς λόγους.
Δυστυχως η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Ανοιξαν σήμερα οι ουρανοί στην Θεσσαλονίκη. Βροχή με τό τουλούμι, όπως λέγαμε παλιά.
Η βροχή όμως, λές και ξέπλυνε την ατμόσφαιρα, μας χάρισε μιά ορατότητα μοναδική.
Το λευκό απέκτησε άλλη διάσταση και έκανε τα πάντα να μοιάζουν τρις διάστατα.
Μετά, λίγο πρίν χαθεί το φως, βγήκε ενα υπέροχο ουράνιο τόξο που, πράγμα σπάνιο, συνοδευότανε κι από ένα άλλο μικρότερο. (Αχνοφαίνεται στα δεξιά της φωτογραφίας)