Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006

Eπισκευών συνέχεια..
Δέν ειναι η πρώτη φορά που κάνουμε επισκευές στό σπιτι.(Διατηρητέα οικοδομή του '30).Κάθε φορά έλεγα αυτή θα ειναι η τελευταία. 'Ελα όμως που η μνήμη μου ειναι ασθενής και κάθε λίγο θέλω και κάτι να αλλάξω-βελτιώσω.Ξεχνώ οτι τά μαστόρια κανονίζουν την πορεία και τον χρόνο των εργασιών.Ξεχνώ την αναστάτωση που δημιουργειται αναπόφευκτα σε όλο το σπίτι.
Το καλό αυτή τη φορά ειναι οτι τα παιδιά δεν μένουν πιά μαζί μας.Ετσι η ταλαιπωρία περιορίζεται σ'εμένα και τον άνδρα μου (ή στον σύντροφό μου κατά το πιο σύγχρονο).
Η πρόοδος των εργασιών πάει σαν τον κάβουρα.Την πρώτη βδομάδα ξήλωσαν την παλιά εντοιχισμένη ντουλάπα,γιά να πάρουν τα σωστά μετρα.Την δεύτερη ο ηλεκτρολόγος πέρασε καινούργιες γραμμές. Σκαψίματα,μπάζα,σκόνη,βρωμιά μπρ!...Την τρίτη ο γυψοσανιδάς αποκατέστησε τις ατέλειες στούς τοίχους και στήν βεράντα. Είπαμε επι τη ευκαιρεία να διορθώσουμε κάτι τις και εκει.Αυτή την εβδομάδα περιμένω τον μπογιατζή και τόν πατωματά. Αν θα ειμαστε τυχεροί!

Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006

Εχουμε επισκευές στό σπίτι. Αποφασίσαμε ύστερα απο πολλά χρόνια να φτιάξουμε τον προσωπικό μας χώρο.(Κρεβατοκάμαρα).Όταν παντρεύτηκα κάναμε κατι πολύ πρόχειρο και αποφασίσαμε με τον άνδρα μου οτι αυτό μπορούσε να περιμένει.Ειχαμε αλλες προτεραιότητες. Μετά ηλθαν τα παιδιά. Οι δικοί τους χώροι δεν μπορουσαν να περιμένουν.Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν συνεχώς.Το θέμα δεν μας απασχολούσε πιά.Τα χρόνια πέρασαν. Σαράντα, παρακαλώ!

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

Πονάει το κεφάλι μου, πονάει η ψυχή μου, πονάει όλο μου το κορμί. Ομως δέν μου φαίνεται.
Εκτός από μιά μελαγχολία που κάποιοι την περνούν γιά μιζέρια ή και για ιδιοτροπία, δείχνω
άνθρωπος μέ λυμένα προβλήματα. Φροντίζω ιδιαίτερα την εμφάνιση μου και γελάω πλατιά οταν η διάθεση μου το επιτρέπει. Προσπαθω να συνεχίσω την ζωη, μου γιατί δεν ειμαι μόνη, και περιμένω πολλές χαρές. Δεν στεναχωρίεμαι γιά τον εαυτό μου. Στεναχωρίεμαι γιατί ενας πολύ δικός μου και πάρα πολύ αγαπημένος άνθρωπος ειναι πολύ δυστυχής και δεν ζει ετσι οπως πραγματικά θα επρεπε γιά την ηλικία του. Και ενω ειναι ιδιαίτερα εφυής, δέν μπορει να αντιληφθει, οτι η λύση δέν μπορει να έλθει από μόνη της. Δυστυχως δεν μπορούμε να πουμε οτι
οπως μόνο του ηρθε το προβλημα μόνο του και θα φύγει. Ο χρόνος δεν ειναι πάντα σύμμαχος.

Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Εκει που νομίζεις οτι ολα χάνονται και δεν εχεις να περιμένεις τίποτε, κάτι μέσα σου ανάβει και λές οτι δεν μπορεί κάτι θα αλλάξει αρκεί νά το προσπαθήσεις.Τό πιό δύσκολο ειναι οταν την λύση πρεπει να την δώση άλλος και δεν αρκει η δική σου προσπάθεια.Οταν δεν μπορεις παρα να εισαι παρατηρητης και συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης.