Οσο μεγαλώνω, τόσο πιό πολύ μοιάζω τον μπαμπά μου. Εργατικός,(μέχρι τα βαθειά γεράματα), ήσυχος, μοναχικός, ολιγομίλητος,απίστευτα υπομονετικός,συχνά παρεξηγημένος.Τόν θυμάμαι τα βράδια δίπλα στο ανοικτό ραδιόφωνο να κάνει ενα τελευταίο τσιγάρο -γιά χάρη μου- πρίν πάει γιά ύπνο και μέχρι να κοιμηθω εγώ.Γιατί το ραδιόφωνο ηταν στο καθιστικό, οπου και το ντιβάνι που με φιλοξενούσε.Τότε το τσιγάρο δεν μ΄ενοχλούσε. Η παρουσία του πατέρα ηταν γιά μένα η εγγύηση ενός ασφαλούς ύπνου. Φοβόμουν το σκοτάδι.
Τώρα, δεν το φοβάμαι.Οταν σηκώνομαι μέσα στην νύχτα, γυρίζω στα δωμάτια χωρίς να αναψω τα φώτα.Ολα ειναι τόσο γνώριμα... και οι αποστάσεις χιλιοκαμωμένες. Άλλα φοβάμαι τώρα που δεν μ' αφήνουν να κοιμηθώ. Τις έννοιες, που με βασανίζουν.
Άραγε, τι θα ξημερώσει αύριο;